பிரான்சு கம்பன் மகளிரணி: கவிதை இன்பம்

செந்தமிழின் இனிமையை கவிதையில் இரசிக்க

ஆயுள் போதாது. தமிழ்க் கவிதைத் தொடாத இவ்வுலக
அனுபவங்கள் ஏதுமில்லை! இம்மை முதல் மறுமை
வரை இட்டுச் செல்லும் கவிதை போதையில் மயங்க:

வாழாப் பத்து - முத்தி உபாயம்

பாரொடு விண்ணாய்ப் பரந்த எம்பரனே
பற்றுநான் மற்றுஇலேன் கண்டாய்
சீரொடு பொலிவாய் சிவபுரத்து அரசே
திருப்பெருந்துறை உறை சிவனே
ஆரொடு நோகேன் ஆர்க்கு எடுத்து உரைக்கேன்

ஆண்ட நீ அருள் இலையானால்

வார்கடல் உலகில் வாழ்கிலேன் கண்டாய்
வருக என்று அருள்புரியாயே!

                                                    மாணிக்க வாசகர்

நானுண்டு நான்கற்ற தமிழுண்டு; போதும்
நல்லோர்கள் வல்லோர்கள் நற்றமிழை யாத்தோர்
தேனுண்டு நான்வாழ்வேன்; சீர்சிறப்பு வேண்டேன்!

                                                    வாணிதாசன்

இற்றது நெஞ்சம்; எழுந்தது இருங் காதல்;
அற்றது மானம்; அழிந்தது நாண் - மற்று இனி உன்
வாய் உடையது என்னுடைய வாழ்வு! என்றான்  வெங்காமத்
தீ உடைய நெஞ்சு உடையான் தேர்ந்து!

                                                    புகழேந்திப் புலவர்

கன்றின் குரலும் கன்னித் தமிழும்
சொல்லும் வார்த்தை அம்மா!
கருணை தேடி அலையும் உயிர்கள்
உருகும் வார்த்தை அம்மா!
எந்த மனதில் பாசமுண்டோ
அந்த மனமே அம்மா!

                                                    கண்ணதாசன்

மெல்லென அதிர்ந்த மின்னல் அந்தச்
செல்வக் குழந்தையின் சிரிப்பு! ......
தங்க மாதுளைச் செங்கனி பிளந்த
மாணிக்கம் அந்த  மதலையின் சிரிப்பு!
குளிர் வாழைப் பூக்கொப்பூழ் போன்ற
ஒளி இமை விலக்கி வெளிப்படும் கண்ணால்
செம்பவழத்துச் சிமிழ் சாய்ந்த அமுதாய்ச்
சிரித்தது-பிள்ளை சிரிக்கையில்
சிரித்தது வையம்! சிரித்தது வானமே!

                                                   பாரதிதாசன்

நல்லெண்ணையும் சோறும் 40 நாள் சாப்பிட்டேன்.